Przy ul. Świętojańskiej, na zielonym skwerku przed skrzyżowaniem z ul. Minogi stanie poidełko wyglądem nawiązujące do znajdującej się tam w XIX w. studni. Autorami projektu są Michał Morzy i Paweł Maszota z Gdańska. Koncepcja zwyciężyła w jednej z kategorii konkursu „Wodne źródła Gdańska”.
INSPIRACJA
W XIX wieku, od momentu pojawienia się sieci wodociągowo-kanalizacyjnej w Gdańsku, miasto wzbogaciło się o publiczne studnie. Dzięki źródłom historycznym znany jest wygląd studni przy ulicy Świętojańskiej. Miały one formę obelisków wzbogaconych gzymsami, kasetonami i pilastrami. Podobne formy można odnaleźć na dawnych fotografiach Targu Siennego. Motyw obelisku był również obecny w formie pomnika Kriegerdenkmal na targu drzewnym (1904-1946) symbolizującego zjednoczenie Niemiec.
Projekt zwycięskiego zdroju z jednej strony bezpośrednio nawiązuje do historycznego pierwowzoru stojącego u zbiegu ulic Świętojańskiej i Minogi, z drugiej – odświeża dawne wzorce dzięki prostej, nowoczesnej, monolitycznej formie i współczesnym materiałom, z których będzie wykonany.
KONSTRUKCJA
Bazą są płyty ze szlachetnego, polerowanego i wodoodpornego betonu architektonicznego na stelażu stalowym. Obiekt składa się z 3 modułów, montowanych w całość na miejscu instalacji (górny element można demontować w celu wymiany lub konswerwacji).
Zdrój wyposażony jest w systemowe rozwiązanie z czasowym wypływem wody i przyciskiem uruchamiającym mechanizm. Woda doprowadzona jest z miejskiej sieci wodociągowej, a odprowadzana poprzez koryto u podnóża obiektu do sieci miejskiej kanalizacji sanitarnej.
FUNKCJONALNOŚĆ
Obiekt jest przyjazny zarówno dorosłym, jak i dzieci, osobom starszym czy osoby niepełnosprawnym. Dodatkowo u podstawy zdroju znajdzie się misa – wodopój dla zwierząt. Polerowany beton architektoniczny jest łatwy w czyszczeniu i zapewnia trwałość obiektu. Obiekt po zamknięciu dopływu wody nie wymaga dalszego przygotowania do sezonu zimowego.
Poidełko w nowoczesny sposób dodaje atrakcyjności przestrzeni miejskiej, a jednocześnie doskonale pasuje do sąsiadującej z nim monumentalnej architektury. Forma podkreśla znaczenie zabytku: nie konkuruje z nim, ale go dopełnia. Choć sam projekt czerpie z historycznych tradycji miejsca , zastosowane materiały i zmodyfikowana forma dodają mu współczesności.
Studnia i kościół św, Jana na sztychu J. K. Schultza (1860)
